Ένας Πανσέληνος που ζωγραφίζει ενώ δεν υπάρχει Θεός και αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο ρεύμα… Τι νερό κυανό με σπίθες! Πέρα από το φράγμα του ήχου των Σειρήνων μου κάνει νόημα πηδώντας έλα… Κάπου συντελεσμένη η Τελειότητα κι αφήνει να κυλήσει ώσαμε δω ρυάκι… Ο Vivaldiο Mozartενώτια παμφανόωντα την ώρα που τ’ αντανακλά η στροφή της κεφαλής, η πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται ποιος νέμεται το μέρος το φθαρτό και ποιος το άλλο… Τα βέλη προς τα κάτω και τα βέλη προς τα πάνω δεν συναντήθηκαν ποτέ… Ο κήπος βλέπει, ακούει τους ήχους απ’ τα χρώματα, τους ιριδισμούς που ένα χάδι αφήνει πάνω στο σώμα το γυμνό την ώρα που το τραβούν μυριάδες νήματα…(Οδυσσέας Ελύτης αποσπάσματα από τη συλλογή ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΕ ΣΗΜΑΙΑ ΕΥΚΑΡΙΑΣ, Ίκαρος 1982)
[Από το ελάχιστο φτάνεις πιο εύκολα οπουδήποτε. Μόνο που ’ναι πιο δύσκολο. Κι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέλει να ξέρεις να τ’ αγγίζεις οπόταν η φύση σου υπακούει. Κι από τη φύση – αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της. Για του λόγου το αληθές…]
Ο Κήπος βλέπει 1ο
Ίσως
αν εξαιρέσουμε τους Αναχωρητές
να ’μαι ο τελευταίος παίχτης
που ασκεί τα δικαιώματά του
οίηση
τι πάει να πει κέρδος δεν καταλαβαίνω
ένας Πανσέληνος που ζωγραφίζει ενώ δεν υπάρχει θεός
και αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο
ρεύμα
τι νερό
κυανό με σπίθες
πέρα από το φράγμα του ήχου των Σειρήνων
να μου κάνει νόημα
πηδώντας
έλα
κάπου
συντελεσμένη κείται η Τελειότητα
κι αφήνει να κυλήσει ώσαμε δω ρυάκι
ο Vivaldiο Mozart
ενώτια παμφανόωντα
την ώρα που τ’ αντανακλά η στροφή της κεφαλής
η πραγματικότητα
δεν ενδιαφέρεται
ποιος νέμεται το μέρος το θνητό
και ποιος το άλλο
τα βέλη προς τα κάτω και τα βέλη προς τα επάνω
δε συναντήθηκαν ποτέ
ο κήπος βλέπει
ακούει τους ήχους απ’ τα χρώματα
τους ιριδισμούς που ένα χάδι
αφήνει
πάνω στο σώμα το γυμνό την ώρα
που το τραβούν μυριάδες νήματα
ψηλά
μαίνονται τα μηνύματα
τι να το κάνεις
δεν νογά κανείς
μένουμε σαν ασυρματοφόρα
παρατημένα μες στην έρημο και αχρηστευμένα εδώ και αιώνες
απελπιστικά παλεύοντας τα κύματα
να βρούνε δέκτη
δέσμες ήχων μουσικής
ηλεκτρονικής
που τους λύθηκε η πόρπη
και πέφτουν μ’ άλλους διάττοντες
βαθιά μέσα στη νύχτα κει που μόλις
η καμπύλη της γης διακρίνεται.
Ο Κήπος βλέπει κενό που μέσα του θα πέσουν όσοι γυρίζουν τον τροχό
-2-
Τι θα γίνει λοιπόν όταν
κάποτε λήξουν οι κοινωνικοί αγώνες όταν οι εφευρέσεις
αυτοαχρηστευθούν τα αιτήματα όλα ικανοποιηθούν
κενό
που μέσα του θα πέσουν (και καλώς να πέσουν)
όσοι γυρίζουν τον τροχό και τον Τροχό
θάμβος
οι άλλοι εμείς
θ’ αρχίσουμε να ζούμε μυημένοι στα σανσκριτικά του σώματος ουσιαστικά και μεταφορικά μιλώντας
όπως θέλω να πω ζωγράφιζε ο Pierro
della Francesca ήκατουρούσεοArthur Rimbaund
πάντοτε με τη συγκατάθεση των ηλιοτροπίων
(να μωρέ Ποίηση)
αλλά τότε ακόμα υπήρχανε
τριανταφυλλιές με σημασία θρησκευτική
αλληλούια
η κυρία των Αγγέλων
με χρυσό αλεξίπτωτο
κατέβαινε ως το μαξιλάρι σου
Υιέ μου πλάγιαζε κοντά σου
η απέραντη πεδιάδα
φυσημένες δεξιά οι τουλίπες όλες
αριστερά ο αέρας
χρωμοθέτης αλάνθαστος
ο κήπος βλέπει
ανάγκη να μετατρεπόμαστε κάθε στιγμή σε εικόνα
Toute la mer et tout le ciel pour une seule
victoired’ enfance
μ’ άλλα λόγια κάτι ελάχιστο αλλά
και σημαντικό τόσο που
η μαγεία να κινεί το χέρι μας και να το ερμηνεύει
κατά πώς οι σκιές αλλάζουν θέση
λες
έχουν πάρει κιόλας το μερίδιο του Θεού
ίδια σ’ άλλους καιρούς οι Όσιοι
[επιλογές λέξεων από ποιητικές συλλογές του Οδυσσέα Ελύτη, για να μας ΞΥΠΝΗΘΕΙ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ, που ολοένα με απίθανες χειρονομίες δρα… Γιατί όντας αρνητικό του ονείρου φαινόμαστε μαύροι και άσπροι και ζούμε τη φθορά πάνω σε μιαν ελάχιστη πραγματικότητα]