Ο ουρανός κι η θάλασσα: το πλάτος και των δύο αθροίζεται στο μέτωπό σου. Έχεις πλατύ μέτωπο αντιμέτωπο στα όρια. Τα δεμένα πανιά της μορφής σου, η σκεπτική της πλώρη, δείχνουν πως περιμένεις τρικυμία των απεράντων. Όμως εσύ κρατάς τιμόνι. Εξάρτημα καϊκιού είναι ή της ζωής σου; Δική σου είναι η βάρκα ή κλεμμένη; Δικό σου είναι το θάρρος ή της φωτογραφίας; Οδηγείς ή οδηγείσαι; Υπήρχε από την αρχή τιμόνι ή έκανε μοντάζ ο φωτογράφος κι απόκτησε τιμόνι το ακυβέρνητο, όπως βρεθήκαν οι αγρότες οι παππούδες μας στα κάδρα με γραβάτα; [ΜΟΝΤΑΖ φωτογραφία από το ΛΙΓΟ του ΚΟΣΜΟΥ της Κικής Δημουλά – ARTWORKS: SophiaTsibikaki]
[Ο διάλογος της συνείδησης με τη ματαιότητα, της μνήμης με το φευγαλέο της ύπαρξης, βρίσκει ΣΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ την καλύτερή της ίσως έκφρασή του σε ολόκληρη την ελληνική μεταπολεμική ποίηση, με τη λιτότητα του λόγου να συναγωνίζεται την πρωτοτυπία και τη δραστικότητά του. Χαρακτηριστικό και συνεχώς επανερχόμενο θεματικό στοιχείο σ’ αυτή τη συλλογή είναι η φωτογραφία, ως υποστασιοποιημένη μορφή της διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στο ον και το μη ον, στη διάρκεια και στη φθορά… Ίσως τα ωραιότερα ποιήματα της ΔΗΜΟΥΛΑ είναι οι στοχασμοί της πάνω σε φωτογραφίες..]
ΣΕ ΚΑΤΟΙΚΟ ΠΡΟΑΣΤΙΟΥ (Γλυπτό Κύκνου και Λήδας)
Η άνοιξη πηγαίνει πρώτα στα προάστια
κι έχεις την τύχη πρώτος να βλέπεις
τη νίκη των χρωμάτων,
όπως την περιγράφουνε οι κάμποι
κι όλα τα είδη γης που επιθυμούν ν’ ανθίσουν
Καθώς σαν άνοιξη μυρίζει η ανάγκη
να σε φανταστώ,
σε φαντάζομαι κιόλας
αργά να πλησιάζεις το παράθυρο
κι αργά να το ανοίγεις
για να πάρεις με δόση αργή
τη χυμένη αλλαγή στο χώμα.
Σε συγκινεί το βαρύ κι απόλυτο κόκκινο
που μπόρεσαν οι παπαρούνες,
και μ’ εύθυμα λάθη μέτρας
τ’ άσπρα κι αμέτρητα φτεράκια των χαμομηλιών,
για την καλή αποδημία, αύριο-μεθαύριο, έτοιμα.
Και μεσ’ σ’ αυτή την αξιοσύνη
του αλλαγμένου κόσμου
πιο αλλαγμένου και πιο άξιος απ’ όλα ο Δίας.
Σε κύκνο μεταμορφωμένος
κατακτάει τη Λήδα.
Κι αυτό δίνει ένα τίναγμα στην άνοιξη,
μιαν ευλογία στις μεταμορφώσεις.
Το σύμπλεγμα σου ανοίγει
βαθύτερη είσοδο στην έννοια τους
απ’ αυτή των υπέρων,
των στημόνων και των πετάλων.
Να ’ταν ο Δίας και δικός μου γείτονας
και να μας μεταμόρφωνε.
Εμένα, την κυρία του Manet
μέσα στις παπαρούνες,
κι εσένα,
σε χαρούμενη κραυγή
καθώς μ’ αναγνωρίζει
κάτω από τα χαμομήλένια μου ομπρέλα.
(από τη συλλογή της Κικής Δημουλά ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Εκδόσεις Στιγμή 1990)
ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (Φωτογραφία χεριού)
Εδώ, απέφυγες την περιπέτεια
να ξαναϋπάρχεις
κι είναι το χέρι σου μόνο
στην τετράγωνη νύχτα της φωτογραφίας.
Σαν ανάσταση σκίζει το χάρτινο σύμπαν
μονάχο κι ανεβαίνει,
σαν αίφνης
που αίρει το λίγο του κόσμου.
Με τέσσερα επί τέσσερα ουρανό πού ξεκινάει;
Αλλ’ είναι η ασφυξία των διαστάσεων
ο σπόρος των θαυμάτων.
Περιστρέφω τη φωτογραφία,
γιατί προκαλεί εθισμό
η παρατεταμένη χρήση των θαυμάτων.
Εδώ μοιάζει χέρι
που κόπηκε από σώμα χορευτού
την ώρα που έλεγε ώπα,
γιατί άλλη στροφή θα ετοίμαζε η ψυχή
κι άλλη θα μπόρεσε το σώμα.
Αντίρροπος ρυθμός που σπάζει
το μέλος και τα μέλη.
Περιστρέφω τη φωτογραφία.
Χέρι που βαδίζει
στον ήσυχο στενόμακρο Σεπτέμβρη
των πολλών και βουβών αληθειών.
Εδώ, το χέρι που θα χάραζε
ένα καλή αντάμωση
στην πρώτη πέτρα των ανθρώπων.
Ευχή που πιάνει αν φυτευτεί
σε γη φωτογραφίας μόνο.
Με μια ελάχιστη κίνηση
το χέρι αλλάζει πάλι
επαγγελίες αιωρήσεως.
Τώρα, όμοιο με χάδι ανοδικό
στα μακρινά μαλλιά μιας μνήμης.
Αχ, τι θα τις κάνει τόσες ομοιότητες
γι’ αυτόν τον έναν κόσμο;
Αφήνω τη φωτογραφία να πέσει.
Και το χέρι σου μένει
παλάμη ανεστραμμένη
σε κάποια χειρομάντισσα νεφέλη,
που το διαβάζει:
μαζί του δεν βλέπει να με δένει
καμιά συνεργασία στα βάρη
Μαζί δεν θα σηκώσουμε
μήτε νεκρόν,
μήτε λουλούδι
από κάτω,
(από τη συλλογή της Κικής Δημουλά ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Εκδόσεις Στιγμή 1990)
[επιλογές λέξεων από την ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΜΑΖΙστο ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥτης Κικής Δημουλά. Λοιπόν, κάποια φορά ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΜΕ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΣ, στου σεντονιού τις όχθες, ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ.ΕΚΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ ο φιλοπαίγμων μύθοςμας ακολουθεί, εκτός αν κλαίει το φεγγάρι οπότε βγαίνω στο μπαλκόνι το «Διότι» να ρωτήσω τι συμβαίνει. Μη φοβάσαι, είσαι ΕΠΙ ΤΑ ΙΧΝΗ ΗΧΟΥ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΕΩΝ. Γι’ αυτό πάρε μαζί σου για σιγουριά την απαίτηση να μην σ’ αγγίξω διόλου και σου υπόσχομαι εγκαίρως να ξυπνήσω ώστε να μην σε πάρει είδηση ο ύπνος σου ότι λείπεις. ΧΑΙΡΕ ΠΟΤΕ]