Φυσικά και ονειρεύομαι. Δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά άγονης επιθυμίας… Αλλά σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν σαλεύεις. Κάνεις πως κοιμάσαι υπολογίζοντας στην αδιάκοπη κίνηση της Σιωπής, στα νοικοκυριά εν ολίγοις ολόκληρης ψυχής στ’ απόμακρα ψαχνά των ουρανών…
Καινούργιες θεωρίες.
Τα μωρά δεν πρέπει να τα’ αφήνετε να κλαίνε.
Αμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Αλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.
Για τους μεγάλους ούτως ειπείν τους γέροντες
-ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια-
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Αφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα
μέχρι να τους κοπεί η ανάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.
Ας κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μόνο το μπιμπερό τους
με άγλυκη υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν
οι στερήσεις – πως θα ’ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα
η αγκαλιά της μάνας τους.
Βάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους του μωρού
ώστε ν’ ακούνε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Τυλίγονται άγρια
γύρω απ’ το σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,’
θα σας πνίξουν.
![]()
Τίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ ν’ απαντάτε.
Στέρησις Δικαιωμάτων (από τη συλλογή Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ Εκδόσεις Στιγμή 1994)
Σε βρήκα ξαπλωμένον στο πεζούλι.
Τα πόδια κρέμονταν απ’ έξω μη λερώσεις
τα χώματα μην τραυματίσεις τ’ αγκάθια.
Με χαιρετούρες συνεχώς ανεβοκατεβάζοντας
μόλις με την άκρη του αντίχειρα μιαν άσπρη
κάσκα. Σαν εκείνες που φορούν οι περιηγητές
οι επισκέπτες της ερήμου και οι λαθροκυνηγοί
σαρκοβόρου ήλιου.
Έχουμε μια τέτοια ολόιδια στο σπίτι.
Νομίζω μας την χάρισε προ ετών
επιθυμία άγονη.
Αυτήν μήπως φορούσες; Πώς έγινε
ήρθες ο ίδιος και την πήρες δίχως να πεις
στο μαξιλάρι μου δυο λόγια;
Μάλλον θα έστειλες το όνειρο.
Άφησες ξένον άνθρωπο να μπει
νυχτιάτικα στο σπίτι;
Τι το επείγον είχε πια αυτή η κάσκα
ποια έμμονη ιδέα σε ξερόψηνε
και αποζήτησης σκιά αναμνηστική.
Άλλη φορά για κάτι τέτοια
να ζητάς την άδεια από τον ύπνο μου.
Μετά από σένα είναι αυτός ο νοικοκύρης
σύζυγος και προστάτης κουβαλητής πατέρας
κύριος μου εραστής και ο προπονητής μου.
Για τη μεταπήδηση.
Καλά λοιπόν τους άκουγα παραπροχθές το βράδυ
εκείνους τους περίεργους κριτσανιστούς θορύβους
σαν να μασούλαγε πεινασμένη η ησυχία
μπαγιάτικους ποντικοφαγωμένους διαρρήκτες.
Κάποιος μου ψαχουλεύει τους αμμόλοφους
έπνιξα μέσα μου.
Αλλά σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν σαλεύεις.
Κάνεις πως κοιμάσαι.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΙΣ (από τη συλλογή Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ Εκδόσεις Στιγμή 1994)
Πόσο συχνά;
Κάθε που εγκαταλείπουν συχνότατα όλοι.
Επηρεάζουν τους απόντες τα όνειρά σας;
Βέβαια. Το ξανασκέφτονται καλά
και μάλλον μετανιώνουν οριστικά τους όλοι
Ένα μόνο δεν μου δίνει το όνειρο.
Το όριο. Ως πού να κινδυνέψω.
Γιατί τότε πια δεν θα ήταν όνειρο.
Θα ’ταν γεράματα.
[Το αληθινό θέμα της Δημουλά, και μαζί ο τρόπος της, υπήρξε ανέκαθεν η προσωποποίηση των αφηρημένων εννοιών (ΦΘΟΡΑ, ΛΗΘΗ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ, ΑΠΑΘΕΙΑ, ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ, ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ, ΑΠΟΣΤΑΣΗ, ΤΥΧΗ, ΑΝΑΠΟΛΗΣΗ κ.α.) και ο διάλογος μ' αυτές, σαν να ήταν υπαρκτά, ζώντα όντα. Δημιούργησε έτσι το ποιητικό σχήμα ενός νοητού σύμπαντος κυριολεκτικά πολυφωνικού, το σενάριο ενός εκφραστικού πανδαιμόνιου των ουσιών της σκέψης, μια περιοχή όπου οι έννοιες φορούσαν μάσκες ηρώων και ηρωίδων..]
Το σπάνιο δώρο (από τη συλλογή Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ Εκδόσεις Στιγμή 1994)
Τα μωρά δεν πρέπει να τα’ αφήνετε να κλαίνε.
Αμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Αλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.
Για τους μεγάλους ούτως ειπείν τους γέροντες
-ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια-
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Αφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα
μέχρι να τους κοπεί η ανάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.
Ας κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μόνο το μπιμπερό τους
με άγλυκη υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν
οι στερήσεις – πως θα ’ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα
η αγκαλιά της μάνας τους.
Βάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους του μωρού
ώστε ν’ ακούνε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Τυλίγονται άγρια
γύρω απ’ το σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,’
θα σας πνίξουν.
Τίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ ν’ απαντάτε.
Στέρησις Δικαιωμάτων (από τη συλλογή Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ Εκδόσεις Στιγμή 1994)
Παρτέρι στρογγυλό με τριανταφυλλιές.
Μικρό. Όσο ενός φιλιού η νεκρή περίμετρος. Σε βρήκα ξαπλωμένον στο πεζούλι.
Τα πόδια κρέμονταν απ’ έξω μη λερώσεις
τα χώματα μην τραυματίσεις τ’ αγκάθια.
Με χαιρετούρες συνεχώς ανεβοκατεβάζοντας
μόλις με την άκρη του αντίχειρα μιαν άσπρη
κάσκα. Σαν εκείνες που φορούν οι περιηγητές
οι επισκέπτες της ερήμου και οι λαθροκυνηγοί
σαρκοβόρου ήλιου.
Έχουμε μια τέτοια ολόιδια στο σπίτι.
Νομίζω μας την χάρισε προ ετών
επιθυμία άγονη.
Αυτήν μήπως φορούσες; Πώς έγινε
ήρθες ο ίδιος και την πήρες δίχως να πεις
στο μαξιλάρι μου δυο λόγια;
Μάλλον θα έστειλες το όνειρο.
Άφησες ξένον άνθρωπο να μπει
νυχτιάτικα στο σπίτι;
Τι το επείγον είχε πια αυτή η κάσκα
ποια έμμονη ιδέα σε ξερόψηνε
και αποζήτησης σκιά αναμνηστική.
Άλλη φορά για κάτι τέτοια
να ζητάς την άδεια από τον ύπνο μου.
Μετά από σένα είναι αυτός ο νοικοκύρης
σύζυγος και προστάτης κουβαλητής πατέρας
κύριος μου εραστής και ο προπονητής μου.
Για τη μεταπήδηση.
Καλά λοιπόν τους άκουγα παραπροχθές το βράδυ
εκείνους τους περίεργους κριτσανιστούς θορύβους
σαν να μασούλαγε πεινασμένη η ησυχία
μπαγιάτικους ποντικοφαγωμένους διαρρήκτες.
Κάποιος μου ψαχουλεύει τους αμμόλοφους
έπνιξα μέσα μου.
Αλλά σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν σαλεύεις.
Κάνεις πως κοιμάσαι.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΙΣ (από τη συλλογή Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ Εκδόσεις Στιγμή 1994)
Φυσικά και ονειρεύομαι.
Ζει κανείς μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;Πόσο συχνά;
Κάθε που εγκαταλείπουν συχνότατα όλοι.
Επηρεάζουν τους απόντες τα όνειρά σας;
Βέβαια. Το ξανασκέφτονται καλά
και μάλλον μετανιώνουν οριστικά τους όλοι
Είναι ελευθέρα η είσοδος;Όχι εντελώς. Ζητάω την άδεια του ονείρου
πριν ελπίσω. Μου την δίνει εν γένει
μαζί με κάποιες οδηγίες αυστηρές.
Να πιστέψω δίχως ν’ αγγίξω
να μην μιλήσω διόλου στον καπνό
γιατί είναι υπνοβάτης και θα πέσει
μόνο δια του βλέμματος ν’ αφήσω
το αίτημά μου στην κρεμάστρα
ό,τι μου δοθεί να δεχτώ
κι ας μην έχει καμιά ομοιότητα
μ’ αυτό που ζωγραφίζει η έκκλησή μου –
θα την επανάβρει μόλις ξαναχαθεί.
Το όριο. Ως πού να κινδυνέψω.
Γιατί τότε πια δεν θα ήταν όνειρο.
Θα ’ταν γεράματα.
[επιλογές λέξεων από την ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΜΑΖΙστο ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥτης Κικής Δημουλά. Λοιπόν, κάποια φορά ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΜΕ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΣ, στου σεντονιού τις όχθες, ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ.ΕΚΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ ο φιλοπαίγμων μύθοςμας ακολουθεί, εκτός αν κλαίει το φεγγάρι οπότε βγαίνω στο μπαλκόνι το «Διότι» να ρωτήσω τι συμβαίνει. Μη φοβάσαι, είσαι ΕΠΙ ΤΑ ΙΧΝΗ ΗΧΟΥ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΕΩΝ. Γι’ αυτό πάρε μαζί σου για σιγουριά την απαίτηση να μην σ’ αγγίξω διόλου και σου υπόσχομαι εγκαίρως να ξυπνήσω ώστε να μην σε πάρει είδηση ο ύπνος σου ότι λείπεις. ΧΑΙΡΕ ΠΟΤΕ]
