Στο βάθος μια κινούμενη φευγαλέα οροσειρά εξακολουθητικά σου δίνει την εντύπωση ότι ταξιδεύεις: περνάν μπρος απ’ τα μάτια σου του κάτω κόσμου τ’ αγροκτήματα με τις μαύρες φράουλες και τ’ ασύμμετρα ορχεοειδή, τους κρωγμούς των ορνέων και την πλήρη απολίθωση όπου μέλλει να ενταχθείς…
που τον έβαλα σε δοκιμασία: ή εγώ ή εκείνος
![]()
προτείνω τη ζωή με την κάνη στον κρόταφο
και περιμένω
σβήνονται οι μάχες οι μεγάλες της Ισσού της Πραισθλαύας του Αού στερλιτς
ευτυχώς δεν έχει μνήμη ο γύρω αέρας
επιμένει να μυρίζει ρόδο
και να σε τιμωρεί
την ώρα που πανάθλιος πεθαίνεις
έτοιμος στη σειρά πίσω από τους άλλους
για τον έλεγχο των διαβατηρίων
μ’ έναν σάκο αεροπορικό στον ώμο
γέρνεις λίγο απ’ το ένα μέρος
το μέρος της φθοράς
σε γλυκό χαμηλόφωνο τόνο ακούς μετά το καμπανάκι:
«αναχώρησις υπ’ αριθμ 330 πτήσις της Panamerican
δια Ριαντ Καράτσι Νέο Δελχί Χογκ-Κογκ»
αναλογίζεσαι τα όρια σου
πάντοτε μέσα στο σκοτάδι
που τ’ οδηγεί μια συνοδός εδάφους
αδιάφορη εντελώς για την προσωπική σου τύχη
ενώ στο βάθος μια κινούμενη φευγαλέα οροσειρά
εξακολουθητικά σου δίνει την εντύπωση ότι ταξιδεύεις
περνάν μπρος απ’ τα μάτια σου
του κάτω κόσμου τ’ αγροκτήματα
με τις μαύρες φράουλες και τ’ ασύμμετρα ορχεοειδή
τους κρωγμούς των ορνέων
και την πλήρη απολίθωση
όπου μέλλει να ενταχθείς
συ ο μικρός
να τα βάλεις με τα φυσικά φαινόμενα
μεγεθυμένος μόνο από τη σκέψη
(σάμπως θα ’παυε ποτέ της
ν’ αθροίζει φως μια λεύκα
επειδή από νου σου συ της το αφαιρούσες)
συ σι έλασσον
συ σι έλασσον
ελάχιστο κομμάτι μουσικής που αντέχει
ανάμεσα σε γαλαξίες και νεφελώματα
να δίνει σήμα και να κυματίζει
Adlibitum.
[Από το ελάχιστο φτάνεις πιο εύκολα οπουδήποτε. Μόνο που ’ναι πιο δύσκολο. Κι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέλει να ξέρεις να τ’ αγγίζεις οπόταν η φύση σου υπακούει. Κι από τη φύση – αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της. Για του λόγου το αληθές…]
Adlibidum 2o (από τη συλλογή ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΕ ΣΗΜΑΙΑ ΕΥΚΑΡΙΑΣ, Ίκαρος 1982)
Ξέρω
δε θα μου το συγχωρήσει ο χρόνοςπου τον έβαλα σε δοκιμασία: ή εγώ ή εκείνος
και περιμένω
σβήνονται οι μάχες οι μεγάλες της Ισσού της Πραισθλαύας του Αού στερλιτς
ευτυχώς δεν έχει μνήμη ο γύρω αέρας
επιμένει να μυρίζει ρόδο
και να σε τιμωρεί
την ώρα που πανάθλιος πεθαίνεις
έτοιμος στη σειρά πίσω από τους άλλους
για τον έλεγχο των διαβατηρίων
μ’ έναν σάκο αεροπορικό στον ώμο
γέρνεις λίγο απ’ το ένα μέρος
το μέρος της φθοράς
σε γλυκό χαμηλόφωνο τόνο ακούς μετά το καμπανάκι:
«αναχώρησις υπ’ αριθμ 330 πτήσις της Panamerican
δια Ριαντ Καράτσι Νέο Δελχί Χογκ-Κογκ»
αναλογίζεσαι τα όρια σου
πάντοτε μέσα στο σκοτάδι
που τ’ οδηγεί μια συνοδός εδάφους
αδιάφορη εντελώς για την προσωπική σου τύχη
ενώ στο βάθος μια κινούμενη φευγαλέα οροσειρά
εξακολουθητικά σου δίνει την εντύπωση ότι ταξιδεύεις
περνάν μπρος απ’ τα μάτια σου
του κάτω κόσμου τ’ αγροκτήματα
με τις μαύρες φράουλες και τ’ ασύμμετρα ορχεοειδή
τους κρωγμούς των ορνέων
και την πλήρη απολίθωση
όπου μέλλει να ενταχθείς
συ ο μικρός
να τα βάλεις με τα φυσικά φαινόμενα
μεγεθυμένος μόνο από τη σκέψη
(σάμπως θα ’παυε ποτέ της
ν’ αθροίζει φως μια λεύκα
επειδή από νου σου συ της το αφαιρούσες)
συ σι έλασσον
συ σι έλασσον
ελάχιστο κομμάτι μουσικής που αντέχει
ανάμεσα σε γαλαξίες και νεφελώματα
να δίνει σήμα και να κυματίζει
Adlibitum.
[επιλογές λέξεων από ποιητικές συλλογές του Οδυσσέα Ελύτη, για να μας ΞΥΠΝΗΘΕΙ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ, που ολοένα με απίθανες χειρονομίες δρα… Γιατί όντας αρνητικό του ονείρου φαινόμαστε μαύροι και άσπροι και ζούμε τη φθορά πάνω σε μιαν ελάχιστη πραγματικότητα]