Κανείς δεν ξέρει από μας να διαβάσει τι γράφει το μέλλον. Παρεκτός κάτι ελάχιστες γραμματιζούμενες ελπίδες. Τρέχα γύρευε
Ο ΠΡΟ-ΔΗΜΙΟΣ (από τη συλλογή ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ 1981)
γιατί έρχεται πιο γρήγορα από Εκείνο,
τρέχει κι έρχεται μαρτυριάρα του
ενώ σα μυστικό αμέριμνο βαδίζει ακόμα Εκείνο.
Δεν τη βλέπεις
αλλά περνάει το τρέξιμό της
σιφουνικό από μέσα σου,
κλυδωνισμός,
δεν πέφτεις μα γκρεμίζεσαι,
καπνοί σε ζώνουν πυρκαγιάς
ενώ χλωρό ακόμα είναι το δάσος
και το νερό που έχεις μαζέψει
σε στάμνες και παρασταμνάκια
πιωμένο πριν το πιεις.
Έρχεται μαρτυριάρα του πιο γρήγορα
όχι να σώσει να περισώσει
ούτε και να προετοιμάσει
γιατί κανείς ποτέ
αν και καλά προετοιμασμένος
προετοιμασμένος δεν βρέθηκε
δεν βρέθηκε έτοιμος να χάσει.
Με τον πιο γρήγορο ερχομό της
σαδιστικά προσυμβαίνει
αυτό που είναι να συμβεί.
Λες και δεν χάνεις γευστικά
χάνοντας μια φορά αυτό που χάνεις,
πρέπει και να προ-χάνεις
από το χέρι του προ-δήμιου
της Προαίσθησης
της μαρτυριάρας του Επερχόμενου.
![]()
ΤΡΕΧΑ ΓΥΡΕΥΕ (από τη συλλογή ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ 1981)
όλο και κάποιο μήνυμα λαβαίνουμε,
γραμμένο πάντα βιαστικά
γιατί διαρκώς αναχωρεί
για πιο μακριά ακόμα.
Τι να το κάνεις;
Γραφτά που μένουνε αδιάβαστα.
Κανείς δεν ξέρει από μας
να διαβάσει τι γράφει το μέλλον.
Παρεκτός κάτι ελάχιστες
γραμματιζούμενες ελπίδες.
Τρέχα γύρευε.
ΤΑ ΜΙΣΑΝΘΗ ΧΕΡΙΑ (άγαλμα στον κήπο του Λουξεμβούργου – Παρίσι)
απ’ τη δική μας σάρκα να μην πάρει.
Απαγορευτική να σμιλευτείς
σε κάθε αλλαγή και παραμόρφωση,
μια προστασία που δεν δόθηκε από καμία Τέχνη
στη δική μας ανθηρότητα και δύναμη.
Το ένα χέρι σου σμιλεύτηκε χτένα
στ’ ανάκατα μαλλιά σου, ενώ το άλλο
φαίνεται σαν μόνο του να διάλεξε το ρόλο:
ακουμπισμένο χάδι στην κοιλιά,
στην απαγορευμένη γονιμότητα
-δεν παραιτείται ούτε η πέτρα από τη μήτρα.
Υπεύθυνα άγρυπνη προπάντων σε παράγγειλαν,
ποτέ να μην σε πάρει ο ύπνος,
ποτέ να μην σου μάθε όνειρο
τι δεν πραγματοποιείται.
Άγρυπνη για να επιτηρείς τις ποικιλίες των ρόδων,
μη και τα κόψουν χέρια μισανθή.
Αχ, αγαλματένια μου επιστάτισσα,
άδικα ξαγρυπνάς και δεν κοιμάσαι και δεν αφήνεις
να σου μάθει τ’ όνειρο
τι δεν πραγματοποιείται:
δεν βρέθηκε ακόμα επιστάτης ούτε πλάνη,
ούτε καν ποιητής που να μπορέσει
τα μισανθή των φθινοπώρων χέρια να εμποδίσει
τις τόσες ποικιλίες των ρόδων και του βίου
μανιακά να αφανίζουν.
[Ανακινήστε καλά προ της χρήσεως… Προς τούτο εσωκλείονται οδηγίες. Αν τις διαβάσεις προσεκτικά – σύνθεση, προφυλάξεις, δοσολογία – θα δεις ότι τις ίδιες ακριβώς παρενέργειες επιφυλάσσει η μικρή δόση αγάπης και η μεγάλη. Οι λέξεις φταίνε, Αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν. Για του λόγου το αληθές… Ιδού…]
Όμοια μ’ εκείνο καθώς οι δίδυμοι.
Όμως αυτήν φοβάμαι πιο πολύγιατί έρχεται πιο γρήγορα από Εκείνο,
τρέχει κι έρχεται μαρτυριάρα του
ενώ σα μυστικό αμέριμνο βαδίζει ακόμα Εκείνο.
Δεν τη βλέπεις
αλλά περνάει το τρέξιμό της
σιφουνικό από μέσα σου,
κλυδωνισμός,
δεν πέφτεις μα γκρεμίζεσαι,
καπνοί σε ζώνουν πυρκαγιάς
ενώ χλωρό ακόμα είναι το δάσος
και το νερό που έχεις μαζέψει
σε στάμνες και παρασταμνάκια
πιωμένο πριν το πιεις.
Έρχεται μαρτυριάρα του πιο γρήγορα
όχι να σώσει να περισώσει
ούτε και να προετοιμάσει
γιατί κανείς ποτέ
αν και καλά προετοιμασμένος
προετοιμασμένος δεν βρέθηκε
δεν βρέθηκε έτοιμος να χάσει.
Με τον πιο γρήγορο ερχομό της
σαδιστικά προσυμβαίνει
αυτό που είναι να συμβεί.
Λες και δεν χάνεις γευστικά
χάνοντας μια φορά αυτό που χάνεις,
πρέπει και να προ-χάνεις
από το χέρι του προ-δήμιου
της Προαίσθησης
της μαρτυριάρας του Επερχόμενου.
Πότε πότε μας θυμάται το μέλλον
όσο μακριά κι αν βρίσκεται,όλο και κάποιο μήνυμα λαβαίνουμε,
γραμμένο πάντα βιαστικά
γιατί διαρκώς αναχωρεί
για πιο μακριά ακόμα.
Τι να το κάνεις;
Γραφτά που μένουνε αδιάβαστα.
Κανείς δεν ξέρει από μας
να διαβάσει τι γράφει το μέλλον.
Παρεκτός κάτι ελάχιστες
γραμματιζούμενες ελπίδες.
Τρέχα γύρευε.
ΤΑ ΜΙΣΑΝΘΗ ΧΕΡΙΑ (άγαλμα στον κήπο του Λουξεμβούργου – Παρίσι)
Σε παράγγειλαν υπεύθυνα νέα και δυνατή
κι η σάρκα σου παράδειγμα κανένααπ’ τη δική μας σάρκα να μην πάρει.
Απαγορευτική να σμιλευτείς
σε κάθε αλλαγή και παραμόρφωση,
μια προστασία που δεν δόθηκε από καμία Τέχνη
στη δική μας ανθηρότητα και δύναμη.
Το ένα χέρι σου σμιλεύτηκε χτένα
στ’ ανάκατα μαλλιά σου, ενώ το άλλο
φαίνεται σαν μόνο του να διάλεξε το ρόλο:
ακουμπισμένο χάδι στην κοιλιά,
στην απαγορευμένη γονιμότητα
-δεν παραιτείται ούτε η πέτρα από τη μήτρα.
Υπεύθυνα άγρυπνη προπάντων σε παράγγειλαν,
ποτέ να μην σε πάρει ο ύπνος,
ποτέ να μην σου μάθε όνειρο
τι δεν πραγματοποιείται.
Άγρυπνη για να επιτηρείς τις ποικιλίες των ρόδων,
μη και τα κόψουν χέρια μισανθή.
Αχ, αγαλματένια μου επιστάτισσα,
άδικα ξαγρυπνάς και δεν κοιμάσαι και δεν αφήνεις
να σου μάθει τ’ όνειρο
τι δεν πραγματοποιείται:
δεν βρέθηκε ακόμα επιστάτης ούτε πλάνη,
ούτε καν ποιητής που να μπορέσει
τα μισανθή των φθινοπώρων χέρια να εμποδίσει
τις τόσες ποικιλίες των ρόδων και του βίου
μανιακά να αφανίζουν.
[επιλογές λέξεων από την ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΜΑΖΙστο ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥτης Κικής Δημουλά. Λοιπόν, κάποια φορά ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΜΕ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΣ, στου σεντονιού τις όχθες, ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ.ΕΚΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ ο φιλοπαίγμων μύθοςμας ακολουθεί, εκτός αν κλαίει το φεγγάρι οπότε βγαίνω στο μπαλκόνι το «Διότι» να ρωτήσω τι συμβαίνει. Μη φοβάσαι, είσαι ΕΠΙ ΤΑ ΙΧΝΗ ΗΧΟΥ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΕΩΝ. Γι’ αυτό πάρε μαζί σου για σιγουριά την απαίτηση να μην σ’ αγγίξω διόλου και σου υπόσχομαι εγκαίρως να ξυπνήσω ώστε να μην σε πάρει είδηση ο ύπνος σου ότι λείπεις. ΧΑΙΡΕ ΠΟΤΕ]