Δηλητηριώδης αφθονία αντιθέτων στο καμπουριασμένο μονοπάτι που παραπατάει και γράφεται: η εξοχή βρισκότανε στην ήβη και το πράσινο ασελγούσε, το δάσος υποσχότανε πουλιά και φίδια, το φως έπεφτε καταπέλτης σ’ ό,τι δεν ήταν φως κι η ερωτομανής λαμπρότης παράφορα φιλούσε κι ό,τι δεν ήταν έρωτας, να τρέξει ένα αμήν από δένδρο σε δένδρο, ψίθυρος ανιδιοτελείας δήθεν… σαν ένα δεν βαριέσαι![Κική Δημουλά από τη συλλογή ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, εκδόσεις Στιγμή 1990]
[Ο διάλογος της συνείδησης με τη ματαιότητα, της μνήμης με το φευγαλέο της ύπαρξης, βρίσκει ΣΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ την καλύτερή της ίσως έκφρασή του σε ολόκληρη την ελληνική μεταπολεμική ποίηση, με τη λιτότητα του λόγου να συναγωνίζεται την πρωτοτυπία και τη δραστικότητά του. Χαρακτηριστικό και συνεχώς επανερχόμενο θεματικό στοιχείο σ’ αυτή τη συλλογή είναι η φωτογραφία, ως υποστασιοποιημένη μορφή της διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στο ον και το μη ον, στη διάρκεια και στη φθορά… Ίσως τα ωραιότερα ποιήματα της ΔΗΜΟΥΛΑ είναι οι στοχασμοί της πάνω σε φωτογραφίες..]
ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΜΕ ΦΤΕΡΑ
Ασεβής ευθυμία πουλιών
με ξύπνησε τόσο νωρίς
ενώ ονειρευόμουν λύπες.
Ήχοι περιστροφών
με ξύπνησαν τόσο νωρίς.
Περιστροφών και κύκλων
που γράφουν τα πουλιά
στον άγραφο χώρο.
Οι κύκλοι με ξύπνησαν.
Γύρω-γύρω όλοι, παίζουν τα πουλιά
-ασεβής ευθυμία-
γύρω-γύρω όλοι,
άφρενους κύκλους γράφουν τα πουλιά,
γύρω-γγύρω όλοι
γύρω-γύρω όλα,
γύρω-γύρω κανείς
-επίφοβο σχήμα-
γύρω-γ’υρω τίποτα
και στη μέση εσύ.
Αλλά έρχεται το φως
κι έρχεται η ευκρίνεια σαν προδότης
Πήρε αποτυπώματα των κύκλων,
πήρε τις μαρτυρίες των πουλιών,
ανάκρινε τους ήχους και τους οίστρους.
Και πήρε τα στοιχεία σου.
Ότι δεν είσαι κι ότι δεν ονομάζεσαι,
και ότι εγεννήθης εν καιρώ εξερημώσεως.
Κι έμεινε εκεί το πράγμα.
ΔΕΝ ΒΑΡΙΕΣΑΙ
Για να ξημερώσει σ’ ένα δάσος
πρέπει πρώτα να βγει στον άμβωνα του κόσμου
ένα πουλί
και να ζητήσει τον άρτον τον επιούσιον,
δήθεν πως κελαϊδάει.
Να τρέξει ένα αμήν από δένδρο σε δένδρο,
ψίθυρος ανιδιοτελείας δήθεν.
Απ’ τις μεγάλες πέτρες
θ’ ανέβει ένα λιβάνι ήμαρτον.
Από κει και πέρα ξεμυτίζει η λεπτομέρεια
κι η βεβαιότης πως αφήσαμε πίσω την νύχτα.
Λίγο σαν περισκόπια υψώνονται
οι άκρες των τηλεγραφόξυλων
μήπως πλέει μακριά καμιά είδηση,
βγάζει απ’ τη θήκη του το αγκάθι ο πυράκανθος,
κι ένα καμπουριασμένο μονοπάτι
παραπατάει και γράφεται.
Από τους γύρω όγκους πέφτει η μάσκα
και ησυχάζεις: ξεκαθαρίζει
τι είναι Πεντέλη, τι Υμηττός
και τι απομένει μύτη φόβου.
Το χρώμα της ελιάς,
μουντό κι ολιγόλογο,
βλεφαρίζει στα φύλλα
κι είναι ευκαιρία μ’ αυτό να προσδιορίσεις
μάτια ακαθορίστου χρώματος που λέμε.
Επουσιώδης βέβαια εκκρεμότης
μα, που όσο να ’ναι βασανίζει.
Έτσι και τα προσδιορίσεις,
μας έρχεται ολόκληρο το φως
κι αστενοχώρητο
σαν ένα δεν βαριέσαι.
ΖΟΥΓΚΛΑ
Πρωί κι όλα του κόσμου
στημένα
στην ιδεώδη απόσταση μιας μονομαχίας.
Τα όπλα έχουν διαλεχθεί,
τα ίδια πάντα,
οι ανάγκες σου, οι ανάγκες μου.
Αυτός που θα μέτραγε ένα, δύο, τρία, πυρ
καθυστερούσε,
κι ώσπου να ’ρθει
καθίσαμε στην ίδια καλημέρα
και χαζεύαμε τη φύση.
Η εξοχή βρισκότανε στην ήβη
και το πράσινο ασελγούσε.
Κραυγές τροπαιοφόρου θηριωδίας
έσερνε ο Ιούνιος της υπαίθρου.
Πιανόταν και πηδούσε
από κλαδί δένδρων και αισθήσεων,
Ταρζάν ταινίας μικρού μήκους
που κυνηγάει αθέατα θηρία
στη μικρή ζούγκλα μιας ιστορίας.
Το δάσος υποσχότανε πουλιά
και φίδια.
Δηλητηριώδης αφθονία αντιθέτων.
Το φως έπεφτε καταπέλτης
σ’ ό,τι δεν ήταν φως,
κι η ερωτομανής λαμπρότης
παράφορα φιλούσε κι ό,τι δεν ήταν έρωτας,
μέχρι και τη δική σου συνοφρύωση.
Στη μικρή εκκλησία άλλος κανείς
εκτός από το πολύ όνομά της, Ελευθερώτρια.
Ένας Χριστός περίφροντις
μέτραγε με το πάθος του φυλάργυρου
το βιος του:
καρφιά κι αγκάθια.
Επόμενο ήταν να μην έχει ακούσει
τους πυροβολισμούς.
[επιλογές λέξεων από την ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΜΑΖΙστο ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥτης Κικής Δημουλά. Λοιπόν, κάποια φορά ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΜΕ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΣ, στου σεντονιού τις όχθες, ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ.ΕΚΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ ο φιλοπαίγμων μύθοςμας ακολουθεί, εκτός αν κλαίει το φεγγάρι οπότε βγαίνω στο μπαλκόνι το «Διότι» να ρωτήσω τι συμβαίνει. Μη φοβάσαι, είσαι ΕΠΙ ΤΑ ΙΧΝΗ ΗΧΟΥ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΕΩΝ. Γι’ αυτό πάρε μαζί σου για σιγουριά την απαίτηση να μην σ’ αγγίξω διόλου και σου υπόσχομαι εγκαίρως να ξυπνήσω ώστε να μην σε πάρει είδηση ο ύπνος σου ότι λείπεις. ΧΑΙΡΕ ΠΟΤΕ]