Τόσος μόχθος αιώνων για μια κίνηση μικρή σαν του κλειδούχου που όλοι την εύχονταν αλλά κανείς δεν την αποτολμούσε: να την η γυμνή γυναίκα με την πράσινη άχνη στα μαλλιά και το χρυσό συρμάτινο γιλέκο, ήρθε και κάθισε απαλά πάνω στις πλάκες με τα πόδια μισάνοιχτα κι αντίκρυ της ο άνδρας άνοιξε το ρούχο και τ’ ωραίο του ζώο κινήθηκε μπροστά για μια ζωή στη χώρα των δασών και των ήλιων
Κυριολεκτικά πουλήθηκα
«Διεξ το μύρτον» που θα’λεγε κι ο Αρχίλοχος
Μυστικά τα κλοπιμαία του χρόνου
Να περάσω πάσχισα
Στις διχάλες ενός κοριτσιού το ακήρυχτο ακόμα καλοκαίρι
Το μύδι ενός φιλιού στα χείλη του Ιουλίου
![]()
Εορτάζοντας μιας ναυμαχίας
την επέτειο στο πρωραίο ιστό
Τα κόκκινα του μαύρου με τον γαλάζιο ατμό
Για να ’ναι η στιγμή όπου ο θεός μου απίστησε
Ο ήλιος όπου εκτίω ειρκτή μεσοούρανα
Συρμένες έξω
Οι βάρκες των σπιτιών
Και πέρα να διαβαίνει το κανηφόρο πέλαγος
ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ (από το βιβλίο του Οδυσσέα Ελύτη Το Φωτόδενδρο και η δέκατη τέταρτη Ομορφιά, Εκδόσεις Ίκαρος 1974)
Πλάκωνε το μεσημέρι και αυτό που λέμε σκέψη μες στη ρόγα του μαύρου χτυπούσε σταφυλιού να σπάσει
Κάτι θα ’πρεπε να γίνεται μέσα στον ουρανό που να το πιάνει κανένας με το σώμα σαν ονείρωξη
«Αργά στη μεγάλη από την αντήχηση αίθουσα σίμωσε το κλουβί ο γενειοφόρος κι άνοιξε το καγκελάκι Τόσος μόχθος αιώνων για μια κίνηση μικρή σαν του κλειδούχου που όλοι την εύχονταν αλλά κανείς δεν την αποτολμούσε
Σάλεψαν τα παραπετάσματα και ο ήχος του πουλιού πριν απ’ το είδωλό του ακόμη έφτανε ψαύοντας την οροφή
Έφεγγε γύρω στα γλυπτά και πάνω από το περιστύλιο ακινητούσε μια στιγμή σαν ίλιγγος που χτυπιόντουσαν τα δένδρα στο βορινό παράθυρο κι έβλεπες να μετατοπίζεται το σέλας ώσπου
Να την η γυμνή γυναίκα με την πράσινη άχνη στα μαλλιά και το χρυσό συρμάτινο γιλέκο ήρθε και κάθισε απαλά πάνω στις πλάκες με τα πόδια μισάνοιχτα
Που αυτό μες τη συνείδησή μου πήρε το νόημα λουλουδιού όταν του ανοίγει ο κίνδυνος την πρώτη τρυφεράδα Και κατόπιν ακριβώς όπως
Μέσα στην Αποκάλυψη περάσανε με τη σειρά τα τέσσερα άλογα: το μαύρο το ασημί το ένοχο και το ονειροπαρμένο δίχως σέλα ή αναβάτη θέλοντας να δείξουν πως η δόξα τους παρήλθε
Και πως τα πλήθη πίσω τους που οδεύουν πανστρατιά παν να καταποθούν από την γέενα του Παραδείσου καθώς ήτανε γραμμένο
Μύρισα μέσα στον αέρα το σώμα της συκιάς όπως μου ερχόταν φρέσκο ακόμη απ’ τις μπογιές της θάλασσας
Που κουνήθηκα πάνω του εωσότου ξύπνησα γλυκά και το γάλα του ένιωσα να μου κολλάει ανάμεσα στα πόδια
Με μανία συνέχιζα να γράφω «Περί Πολιτείας» μεσ’ στην άκρα κατάνυξη του απέραντου γλαυκού
Και στα διάφανα μεγάλα φύλλα Μια στιγμή φάνηκαν τα νησιά κι ακόμα πιο ψηλά μεσ’ στον αιθέρα οι τρόποι όλοι που ’χανε να πετάνε τα πουλιά σκαλί-σκαλί ως το άπειρο
Έφερνα γύρους μεσ’ στον ουρανό και φώναζα με κίνδυνο ν’α γγίξω μια ευτυχία. Σήκωσα πέτρα και σημάδεψα μακριά: μιλημένη από τον ήλιο η Μοίρα έκανε πως δεν έβλεπε. Και το πουλί του κοριτσιού πήρε ένα ψίχουλο θαλάσσης και αναλήφθη. Ιδού
ΔΙΕΞ ΤΟ ΜΥΡΤΟΝ (από το βιβλίο του Οδυσσέα Ελύτη Το Φωτόδενδρο και η δέκατη τέταρτη Ομορφιά, Εκδόσεις Ίκαρος 1974)
Έτσι για κάτι ελάχιστο που μήτε το έλαβα ποτέ
Μια λάμψη έστωΚυριολεκτικά πουλήθηκα
«Διεξ το μύρτον» που θα’λεγε κι ο Αρχίλοχος
Μυστικά τα κλοπιμαία του χρόνου
Να περάσω πάσχισα
Στις διχάλες ενός κοριτσιού το ακήρυχτο ακόμα καλοκαίρι
Το μύδι ενός φιλιού στα χείλη του Ιουλίου
την επέτειο στο πρωραίο ιστό
Τα κόκκινα του μαύρου με τον γαλάζιο ατμό
Για να ’ναι η στιγμή όπου ο θεός μου απίστησε
Ο ήλιος όπου εκτίω ειρκτή μεσοούρανα
Συρμένες έξω
Οι βάρκες των σπιτιών
Και πέρα να διαβαίνει το κανηφόρο πέλαγος
ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ (από το βιβλίο του Οδυσσέα Ελύτη Το Φωτόδενδρο και η δέκατη τέταρτη Ομορφιά, Εκδόσεις Ίκαρος 1974)
Από τέσσερις πέτρες και λίγο θαλασσινό νερό είχα κάνει Ναό που καθόμουν να τον φυλάγω
Πλάκωνε το μεσημέρι και αυτό που λέμε σκέψη μες στη ρόγα του μαύρου χτυπούσε σταφυλιού να σπάσει
Κάτι θα ’πρεπε να γίνεται μέσα στον ουρανό που να το πιάνει κανένας με το σώμα σαν ονείρωξη
«Αργά στη μεγάλη από την αντήχηση αίθουσα σίμωσε το κλουβί ο γενειοφόρος κι άνοιξε το καγκελάκι Τόσος μόχθος αιώνων για μια κίνηση μικρή σαν του κλειδούχου που όλοι την εύχονταν αλλά κανείς δεν την αποτολμούσε
Σάλεψαν τα παραπετάσματα και ο ήχος του πουλιού πριν απ’ το είδωλό του ακόμη έφτανε ψαύοντας την οροφή
Έφεγγε γύρω στα γλυπτά και πάνω από το περιστύλιο ακινητούσε μια στιγμή σαν ίλιγγος που χτυπιόντουσαν τα δένδρα στο βορινό παράθυρο κι έβλεπες να μετατοπίζεται το σέλας ώσπου
Να την η γυμνή γυναίκα με την πράσινη άχνη στα μαλλιά και το χρυσό συρμάτινο γιλέκο ήρθε και κάθισε απαλά πάνω στις πλάκες με τα πόδια μισάνοιχτα
Που αυτό μες τη συνείδησή μου πήρε το νόημα λουλουδιού όταν του ανοίγει ο κίνδυνος την πρώτη τρυφεράδα Και κατόπιν ακριβώς όπως
Μέσα στην Αποκάλυψη περάσανε με τη σειρά τα τέσσερα άλογα: το μαύρο το ασημί το ένοχο και το ονειροπαρμένο δίχως σέλα ή αναβάτη θέλοντας να δείξουν πως η δόξα τους παρήλθε
Και πως τα πλήθη πίσω τους που οδεύουν πανστρατιά παν να καταποθούν από την γέενα του Παραδείσου καθώς ήτανε γραμμένο
Μύρισα μέσα στον αέρα το σώμα της συκιάς όπως μου ερχόταν φρέσκο ακόμη απ’ τις μπογιές της θάλασσας
Που κουνήθηκα πάνω του εωσότου ξύπνησα γλυκά και το γάλα του ένιωσα να μου κολλάει ανάμεσα στα πόδια
Με μανία συνέχιζα να γράφω «Περί Πολιτείας» μεσ’ στην άκρα κατάνυξη του απέραντου γλαυκού
Και στα διάφανα μεγάλα φύλλα Μια στιγμή φάνηκαν τα νησιά κι ακόμα πιο ψηλά μεσ’ στον αιθέρα οι τρόποι όλοι που ’χανε να πετάνε τα πουλιά σκαλί-σκαλί ως το άπειρο
[ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ λέξεων από το βιβλίο του Οδυσσέα Ελύτη: ΤΟ ΦΩΤΟΔΕΝΔΡΟ ΚΑΙ Η ΔΕΚΑΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΟΜΟΡΦΙΑ: Έχοντας ερωτευθεί και κατοικήσει αιώνες μεσ’ τη θάλασσα έμαθα γραφή κι ανάγνωση ώστε τώρα να μπορώ σε μεγάλο βάθος πίσω τις γενιές απανωτές όπως αρχίζει ένα βουνό προτού τελειώσει το άλλο να κοιτάζω. Και μπροστά πάλι το ίδιο: το βαθύ σκούρο μπουκάλι και η νέα στο μπράτσο Ελένη με το πλάι επάνω στον ασβέστη να γεμίζει κρασί της Παναγίας, το μισό το σώμα της φευγάτο κιόλας στην Ασία την αντικρινή και το κέντημα όλο μετατοπισμένο μεσ’ τον ουρανό με τα διχαλωτά πουλιά τα κιτρινάκια και τους ήλιους
