Αυτή είναι η Αποκάλυψη του Ιησού Χριστού, που του την έδωκε ο θεός για να δείξει στους ανθρώπους τα όσα είναι ανάγκη να γίνουν το ταχύτερο. Και τη φανέρωσε μ’ ένα δικό του άγγελο στο δούλο του τον Ιωάννη ώστε να μαρτυρήσει το λόγο του Θεού και να πει τα οράματα όλα που είδε: «Μακάριος ὁ ἀναγιγνώσκων καί οἱ ἀκούοντες τούς λόγους τῆς προφητείας καί τηροῦντες τά ἐν αυτη γεγραμμένα, ὁ γάρ καιρός ἐγγύς» (μορφή στα Νέα Ελληνικά Οδυσσέας Ελύτης)
![]()
Στα τέλη του πρώτου μ.Χ. αιώνα, στο νησί της Πάτμου, ο Απόστολος Ιωάννης είδε ένα όραμα. Άκουσε μια φωνή που του επέβαλε να γράψει τα όσα θα έβλεπε και να στείλει το κείμενο στις εφτά εκκλησίες της Ασίας. Και είδε εφτά χρυσά λυχνάρια κι ανάμεσά τους έναν που έμοιαζε με γιο ανθρώπου, με κάτασπρα μαλλιά, τα μάτια πύρινα, τα πόδια σαν πυρωμένο χαλκό και τη φωνή σαν το βουητό πολλών νερών. Στο δεξί του χέρι κρατούσε εφτά αστέρια κι από το στόμα του έβγαινε ρομφαία δίστομη και σωστός ήλιος η όψη του καθώς λάμπει πάνω στη δύναμή του τη μεγάλη… « Ὁ ἔχων ους ἀκουσάτω τι τό πνεῦμα λέγει », όποιος βγει νικητής θα λάβει το μάννα το κρυφό!
Ο Ιωάννης προς τες εφτά εκκλησίες που βρίσκονται στην Ασία:χάρις και ειρήνη υμιν από κείνον που είναι ο Ων ο Ην και ο Ερχόμενος και από τα εφτά πνεύματα που φυλάγουν το θρόνο του.
Από τον Ιησού Χριστό, πιστό μάρτυρα, πρωτότοκο των νεκρών και άρχοντα των Βασιλέων της Γης, που μας έδειξε την αγάπη του και καθάρισε τις αμαρτίες μας με το ίδιο του το αίμα.
Και μας εσύναξε σε μια κοινότητα να ’μαστε ιερείς και να διακονούμε το θεό και πατέρα του, που δόξα να ’χει και δύναμη στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Ιδού, να ’τος που φτάνει μεσ’ απ’ τις νεφέλες, να το ’νε δει το κάθε μάτι, να τόνε δούνε ως κι εκείνοι που του μπήξανε τη λόγχη και να πέσουν στα πόδια του να θρηνήσουν όλες οι φυλές της γης. Ναι, αμήν.
Εγώ είμαι το Α και το Ω, λέει Κύριος ο Θεός, ο Ων ο Ην και ο Ερχόμενος, ο παντοκράτωρ.
Εγώ, ο Ιωάννης, ο αδελφός σας, που ζω μετά σας τη θλίψη και τη δύναμη και την καρτερία μες στην αγάπη του Ιησού, έλαχε να βρεθώ σ’ αυτό το νησί όπου το λένε Πάτμος, για το λόγο του θεού και τη μαρτυρία του Ιησού.
Μια μέρα –Κυριακή ήταν- με συνεπήρε το πνεύμα και, μου φάνηκε, άκουσα πίσω μου μια φωνή μεγάλη σαν από σάλπιγγα να λέει:
Αυτά που βλέπεις γράψε τα:κάνε τα βιβλίο και στείλε το προς τις εφτά εκκλησίες: Έφεσο, Σμύρνη, Πέργαμο, Θυάτειρα, Σάρδεις, Φιλαδέλφεια, Λαοδίκεια.
Γύρισα τότες να δω πούθε η φωνή που μου έκρενε και στρέφοντας είδα εφτά χρυσούς λύχνους
και στη μέση απ’ τους λύχνους Έναν που ’λεγες είναι ίδιος ο Υιός του Ανθρώπου μακρύ το φόρεμά του ως με τους αστραγάλους κι η μέση του ψηλά σφιγμένη με ζώνη χρυσή.
Άσπρες οι τρίχες της κεφαλής του κι όλος ο γύρος του προσώπου του όπως το άσπρο μαλλί, όπως το χιόνι. Και τα μάτια του ίδια φωτιάς
και τα πόδια του ίδια μπρούντζος πυρωμένος μες στο καμίνι κι η φωνή του φωνή από νερά τρεχούμενα.
Στο δεξί του χέρι θωρούσες άστρα εφτά κι από το στόμα του να ξεπετιέται μυτερή ρομφαία δίστομη και σωστός ήλιος η όψη του καθώς που λάμπει πάνω στη δύναμή του τη μεγάλη.
Όπου ευθύς θωρώντας τον πρόσπεσα στα πόδια του ξερός. Αλλά εκείνος απίθωσε το δεξί χέρι του πάνω μου λέγοντας:
Έννοια σου, μη φοβάσαι. Ο πρώτος είμαι και ο έσχατος και ο ζων, ο που νεκρός ήμουν και τώρα πάλι να ’με ζωντανός, να κρατώ τα κλειδιά του Άδη και του Θανάτου.
Μπρος λοιπόν, γράψε τα όσα είδες, αυτά που γίνονται και αυτά που μέλλει να γίνουν αργότερα.
Τι σημαίνουν τ’ άστρα τα εφτά που θωρείς στο χέρι το δεξί μου και τι μυστήρια κρύβουν οι λύχνοι οι χρυσοί οι εφτά: οι άγγελοι των εφτά εκκλησιών είναι τ’ άστρα τα εφτά κι οι εφτά εκκλησίες είναι οι λύχνοι.
Στον άγγελο της εκκλησίας στην Έφεσο, γράψε:να τι μου παραγγέλνει ο που έχει στη δεξιά του τ’ άστρα τα εφτά κι ο που μες στους λύχνους τους εφτά πατεί και προχωράει:
Τα έργα σου τα ξέρω και τον κόπο σου και τη υπομονή σου κι ότι δεν δύνεσαι ν’ αντέξεις τους κακούς κι ότι κείνους που λένε πως είναι απόστολοι άμα δεν είναι – σε δοκιμασία τους έβαλες και τους έβγαλες ψεύτες.
Έδειξες, αλήθεια, υπομονή και τ’ όνομά μου το σήκωσες και δεν απόκαμες.
Όμως, να τι σου καταμαρτυρώ: την αγάπη σου την πρώτη, πάει, την άφηκες.
Κοίτα λοιπόν να μην ξεχνάς πούθε έπεσες, δείξε μετάνοια και ξανά καταπιάσου τα έργα σου τα πρώτα. Ειδεμή – έτσι και δε μετανοήσεις – τον βγάζω το λύχνο από τον τόπο του και τόνε πάω αλλού.
Ωστόσο σ’ ένα πράγμα συμφωνάμε: ότι εχθρεύεσαι κι εσύ όπως κι εγώ τα έργα των Νικολαϊτών.
Ο που έχει αυτιά ν’ ακούει ας ακούσει τι λέει το Πνεύμαστις εκκλησίες: όποιος έβγει νικητής, θα του δώκω να δοκιμάσει από το ξύλο της ζωής που βρίσκεται στου Θεού την παράδεισο.
Και στον άγγελο της εκκλησίας στη Σμύρνη γράψε: να τι έχει να σου πει ο πρώτος και ο έσχατος, ο που ήταν νεκρός και πάλι έζησε:
Την ξέρω τη θλίψη σου και την φτώχεια σου την ξέρω μ’ όλο που σε θεωρώ πλούσιο και το τι βλασφημία είναι όλοι αυτοί που τάχα παριστάνουν τον Ιουδαίο άμα δεν είναι παρά συναγωγή του Σατανά και τίποτε άλλο.
Μη φοβάσαι αυτά που σου μέλλεται να πάθεις.Να δεις που ο Διάβολος θα ρίξει πολλούς στις φυλακές για να σας βάλει σε δοκιμασία και κάπου δέκα μέρες θα υποφέρετε πολύ. Αλλά φτάνει να μείνεις πιστός ως το θάνατο και το στεφάνι της ζωής ο ίδιος εγώ θα σου το δώσω.
Ο που έχει αυτιά ν’ ακούει ας ακούσει τι λέει το πνεύμα στις εκκλησίες:δεύτερο θάνατο δεν θα γνωρίσει όποιος αντέξει κι έβγει νικητής. Τέτοιο άδικο δεν θα του γίνει ποτέ.
Και στον άγγελο της εκκλησίας στην Πέργαμο, γράψε:Αυτός με τη ρομφαία τη μυτερή τη δίστομη, να τι σου παραγγέλνει:
Ξέρω πού κατοικείς, κει πώχει ο Σατανάς το θρόνο του –εκεί κατοικείς. Όμως στ’ αλήθεια κρατιέσαι απ’ το όνομά μου και την πίστη μου δεν την απαρνήθηκες μήτε καν στις ημέρες που ο πιστός μου μάρτυρας ο Αντύπας θανατώθηκε στα μέρη τα δικά σας κει πώχει την κατοικία του κι ο Σατανάς.
Αλλά εγώ έχω κάτι λίγα εναντίον σου, ότι αφήνεις και μένουν κοντά σου μερικοί από αυτούς που ακολουθούν τη διδαχή του Βαλαάμ, κείνου που ’βαλε από σκοπού τον Βαλάκ να σκανδαλίσει τα τέκνα του Ισραήλ και να φάνε από τα κρέατα της θυσίας και να το ρίξουνε στην πορνεία.
Παρόμοια έχεις κοντά σου κάτι άλλους που ακολουθούν τη διδαχή των Νικολαϊτών. Κοίτα λοιπόν να μετανοήσεις
ειδαλλιώς φτάνω ταχιά να τους πολεμήσω με τη ρομφαία τη μυτερή που βγαίνει από τα χείλη μου.
Ο που έχει αυτιά ν’ ακούει ας ακούσει τι λέει το πνεύμα στις εκκλησίες: όποιος έβγει νικητής θα λάβει το μάννα το κρυφό και θα λάβει ακόμη ένα λευκό ψηφί με πάνω του χαραγμένο ένα όνομα καινούργιο που κανείς άλλος να μην το γνωρίζει παρεκτός ο ίδιος που το λαβαίνει.
Αν σήμερα κάποιος αναγνώστης, παθιασμένος με τα προβλήματα της επικοινωνίας, διαβάσει το κείμενο της ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ, θα μείνει με την παρήγορη εντύπωση ότι πρόκειται για ένα μήνυμα γραμμένο σε κώδικα, για εικόνες που δημιουργούν μια θύελλα νοημάτων που μπορούν να ερμηνευτούν με πάρα πολλούς τρόπους. Συνεπώς η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ είναι μια αλληγορία και η κάθε αλληγορία έχει κλειδιά που επιτρέπουν την ανάγνωσή της. Μια οργανωμένη σειρά συμβόλων, μπορεί να γίνει αλληγορία κι όταν έχουμε το κλειδί στη διάθεσή μας, μπορούμε να ερμηνεύσουμε την παράσταση. Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ όμως του Ιωάννη, φαίνεται να απαιτεί και ταυτόχρονα να μην επιδέχεται ερμηνείες. Πράγματι, ο Οραματιστής, ενώ μας λέει τι είναι τα εφτά αστέρια, δεν μας λέει καθαρά ποιο είναι το Θηρίο που βγήκε από τη θάλασσα. Μας λέει ότι ο Δράκος είναι ο Σατανάς, δε μας λέει όμως ποιο είναι το Θηρίο που βγήκε από τη γη. Ποιο κάτω θα το χαρακτηρίσει ψευδοπροφήτη, ο χαρακτηρισμός όμως θα γίνει ασαφής γιατί θα τον συνοδεύει ένα καβαλιστικό παιχνίδι με αριθμούς. Μας μιλάει για ένα πεδίο μάχης, «Αρμαγεδών» και στη συνέχεια κάνει υπαινιγμούς για δυο μάρτυρες. Οι σύγχρονοι μας ερμηνευτές πιστεύουν ότι πρόκειται για τον Πέτρο και τον Παύλο ή τον Ενώχ και τον Ηλία. Έτσι, το όραμα έχει σίγουρα το στυλ μιας αλληγορίας στη δεύτερη δύναμη που μπορεί να μας δώσει μόνο η Ποίηση. Είναι δηλαδή η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ του ΙΩΑΝΝΗ μια αλληγορία που το νόημά της είναι μια άλλη αλληγορία κι έτσι έχουμε μιαν αδιάκοπη συνέχεια: ένα νόημα που λειτουργεί μόνο στο πλέγμα άλλων νοημάτων με βάση τα βιβλία της Παλιάς και της Καινής Διαθήκης – UMBERTOECO
