… κατάλαβα πως είχανε χαλάσει έληξε η ισχύς τους. Μην τα πετάς με πρόλαβε η διορατικότης θα τύχει να περάσει από δω καμιά φτωχή ονειροπόληση, τα δίνεις. Τους αρέσουνε τα χαλασμένα πράγματα που έχουνε λήξει…
Έχουν αποδειχθεί (από τη συλλογή Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ Εκδόσεις Στιγμή 1994)
Τα άλλα τα μοίρασα ως είθισται σε μια φτωχιά
επιμονή μου ότι ζεις
![]()
ότι δεν ζω συμβατικά μαζί τους
βρήκα σε τσέπη σου μια τόση δα απόδειξη
στριφτή σαν μακρουλό ελικοειδές κοχύλι.
Μέσα του αναδευόταν ακόμα ζωντανό
μαλάκιο χνούδι κάποιας χειραψίας με την τριβή.
Πόνος μεταφορέας δυνατός παρέτυχε εκεί
κι έσπρωξε λίγο να την σύρουμε στο φως
γιατί επάνω σε σημάδια κι αριθμούς
είχε γράψει μια θαμπάδα
τα απομνημονεύματά της.
Τέια δύο ύστερα ένα ποσόν χυμένο
από αδέξιο ως φαίνεται σερβίρισμα αθροίσματος
και παρα κάτω χαμηλά στη θέση του συνόλου
κάτι σαν χίλια εννιακόσια εβδομήντα.
Τι να ’ναι αυτό το χίλια εννιακόσια εβδομήντα.
Λεπτή φετούλα φεγγαριού σε σκούρο τσάι
η μάρκα της εξάτμισης η οδός της ρουφηξιάς;
Μήπως κανένα πρόστιμο επειδή
είχαμε δύσει από μισό-μισό ένα μεγάλο απόγευμα
ή μήπως πως παρκάραμε πάνω στους υδρατμούς
γιατί ήτανε πιασμένο το ψιλόβροχο απ’ το τζαμι;
Ξαναρίχνω το κοχύλι στην καταβύθισή του.
Δεν θέλω άλλη απόδειξη.
Υπάρχω εγώ συνολική.
Διάτρητη μάλιστα
Για την εγκυρότητα.
Κοινή υπαιτιότητι (από τη συλλογή Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ Εκδόσεις Στιγμή 1994)
μια σφραγισμένη λύση που υπήρχε.
Με ημερομηνία παραγωγής,
της λήξης δυσανάγνωστη.
Κάτι γράμματα που βρέθηκαν.
Δος μου να στα διαβάσω εγώ
προθυμοποιήθηκε η απάθεια.
Κι έτσι ευχαρίστως που το δέχτηκα
κι έτσι απαίσια που τα διάβαζε εκείνη
με τη θηλυπρεπή φωνή της
σαν να ’χε αλλάξει φύλο και η σημασία τους
και ο αποστολέας
κατάλαβα πως είχανε χαλάσει
έληξε η ισχύς τους.
Μην τα πετάς με πρόλαβε η διορατικότης
θα τύχει να περάσει από δω
καμιά φτωχή ονειροπόληση, τα δίνεις.
Τους αρέσουνε τα χαλασμένα
πράγματα που έχουνε λήξει.
[Το αληθινό θέμα της Δημουλά, και μαζί ο τρόπος της, υπήρξε ανέκαθεν η προσωποποίηση των αφηρημένων εννοιών (ΦΘΟΡΑ, ΛΗΘΗ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ, ΑΠΑΘΕΙΑ, ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ, ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ, ΑΠΟΣΤΑΣΗ, ΤΥΧΗ, ΑΝΑΠΟΛΗΣΗ κ.α.) και ο διάλογος μ' αυτές, σαν να ήταν υπαρκτά, ζώντα όντα. Δημιούργησε έτσι το ποιητικό σχήμα ενός νοητού σύμπαντος κυριολεκτικά πολυφωνικού, το σενάριο ενός εκφραστικού πανδαιμόνιου των ουσιών της σκέψης, μια περιοχή όπου οι έννοιες φορούσαν μάσκες ηρώων και ηρωίδων..]
Τα άλλα τα μοίρασα ως είθισται σε μια φτωχιά
επιμονή μου ότι ζεις
Κι όπως τ’ αέριζα προχτές
για να βλέπει αυτή η παλιά συνήθειαότι δεν ζω συμβατικά μαζί τους
βρήκα σε τσέπη σου μια τόση δα απόδειξη
στριφτή σαν μακρουλό ελικοειδές κοχύλι.
Μέσα του αναδευόταν ακόμα ζωντανό
μαλάκιο χνούδι κάποιας χειραψίας με την τριβή.
Πόνος μεταφορέας δυνατός παρέτυχε εκεί
κι έσπρωξε λίγο να την σύρουμε στο φως
γιατί επάνω σε σημάδια κι αριθμούς
είχε γράψει μια θαμπάδα
τα απομνημονεύματά της.
Τέια δύο ύστερα ένα ποσόν χυμένο
από αδέξιο ως φαίνεται σερβίρισμα αθροίσματος
και παρα κάτω χαμηλά στη θέση του συνόλου
κάτι σαν χίλια εννιακόσια εβδομήντα.
Τι να ’ναι αυτό το χίλια εννιακόσια εβδομήντα.
Λεπτή φετούλα φεγγαριού σε σκούρο τσάι
η μάρκα της εξάτμισης η οδός της ρουφηξιάς;
Μήπως κανένα πρόστιμο επειδή
είχαμε δύσει από μισό-μισό ένα μεγάλο απόγευμα
ή μήπως πως παρκάραμε πάνω στους υδρατμούς
γιατί ήτανε πιασμένο το ψιλόβροχο απ’ το τζαμι;
Ξαναρίχνω το κοχύλι στην καταβύθισή του.
Δεν θέλω άλλη απόδειξη.
Υπάρχω εγώ συνολική.
Διάτρητη μάλιστα
Για την εγκυρότητα.
Κοινή υπαιτιότητι (από τη συλλογή Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ Εκδόσεις Στιγμή 1994)
Δεν είχα τίποτα για φαγητό απόψε
κι είπα να τσιμπήσω πρόχειραμια σφραγισμένη λύση που υπήρχε.
Με ημερομηνία παραγωγής,
της λήξης δυσανάγνωστη.
Κάτι γράμματα που βρέθηκαν.
Δος μου να στα διαβάσω εγώ
προθυμοποιήθηκε η απάθεια.
Κι έτσι ευχαρίστως που το δέχτηκα
κι έτσι απαίσια που τα διάβαζε εκείνη
με τη θηλυπρεπή φωνή της
σαν να ’χε αλλάξει φύλο και η σημασία τους
και ο αποστολέας
κατάλαβα πως είχανε χαλάσει
έληξε η ισχύς τους.
Μην τα πετάς με πρόλαβε η διορατικότης
θα τύχει να περάσει από δω
καμιά φτωχή ονειροπόληση, τα δίνεις.
Τους αρέσουνε τα χαλασμένα
πράγματα που έχουνε λήξει.
[επιλογές λέξεων από την ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΜΑΖΙστο ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥτης Κικής Δημουλά. Λοιπόν, κάποια φορά ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΜΕ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΣ, στου σεντονιού τις όχθες, ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ.ΕΚΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ ο φιλοπαίγμων μύθοςμας ακολουθεί, εκτός αν κλαίει το φεγγάρι οπότε βγαίνω στο μπαλκόνι το «Διότι» να ρωτήσω τι συμβαίνει. Μη φοβάσαι, είσαι ΕΠΙ ΤΑ ΙΧΝΗ ΗΧΟΥ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΕΩΝ. Γι’ αυτό πάρε μαζί σου για σιγουριά την απαίτηση να μην σ’ αγγίξω διόλου και σου υπόσχομαι εγκαίρως να ξυπνήσω ώστε να μην σε πάρει είδηση ο ύπνος σου ότι λείπεις. ΧΑΙΡΕ ΠΟΤΕ]