Τι αντικοινωνικά που είναι τα όνειρα. Ούτε φιλίες ούτε δεσμοί, μόλις μα δουν σβήνουν σα σπίθα έκθετη σε θύελλα… Είχαν βλέπεις κι αυτά άλλα όνειρα… Αληθεύει άραγε η επιστροφή; Δευτερεύον πόθος. Προέχει αυτό το ονειρώδες πηγαινέλα των ονείρων ν’ αληθεύει!
Κλαδεύουμε τα δένδρα προετοιμαστικά
ώστε ν’ ανέβει ευχερώς η άνοιξη σε λίγο
ανεβάζοντας εκ νέου
ακμαία τη μορφή τους με αναλλοίωτο
το σαρκώδες περσινό ης καταπράσινο
σαν να μην κιτρίνισε ποτέ
-καμία σχέση δηλαδή
με κείνο το πριονωτό ανεπίτρεπτο
που κλαδεύει εμάς –
τι έλεγα, ναι, στα πεζοδρόμια
ένθεν κακείθεν του δρόμου στοίβες
φύλλα πρασινοκίτρινα και κλάρες
υγρές ακόμα στάζοντας δακρυσμένες
ακριβώς στο σημείο
του αποχωρισμού τους από δένδρα.
Προσωρινά. Κι όμως δακρυσμένες.
Φαντάσου τώρα, τι αισθάνεται
η οριστικότης.
![]()
Μηδενός εξαιρουμένου
μόλις μα δουν σβήνουν
σα σπίθα έκθετη σε θύελλα.
Ανθρωποφοβία;
Ίσως τραυματισμένο γόητρο
επειδή δουλεύουν εκεί κάτω
στα ορυχεία χαμένων ευκαιριών.
Είχαν βλέπεις κι αυτά
άλλα όνειρα.
«Επέστρεφε και παίρνε με» (από τη συλλογή ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΜΕ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΣ Εκδόσεις Ίκαρος 2007)
αυτός που έστειλαν οι θεοί
να βυθίσει την άπνοια
ν’ αλυσοδέσει τη φουρτούνα
ώστε ταχύς κι ανεμπόδιστος
να πλεύσει ο χωρισμός του Οδυσσέα
από την Καλυψώ
σε κείνη δε αυστηρά διεμήνυσαν
«Φτάνει.
Έτη επτά τον κράτησες αιχμάλωτο
στου έρωτα σου τη σπηλιά.
Διάστημα μεγάλο που κουράζει
και το εφικτό και το ανέφικτο»
Υπέκυψε η Καλυψώ
αλλά εντός τη θρήνος.
Άκουγε εκείνος ο φταίχτης
ο ούριος για τους χωρισμούς άνεμος
τον έζωσε μια θυελλώδης ενοχή
μη δέρνεσαι
θα ναυπηγήσω όνειρα της έταξε
για την παράνομη επιστροφή του Οδυσσέα κοντά σου
νύχτα θα σου τον φέρνουνε
αφώτηγο θα σου τονε στερούν
Από τότε σιωπηρά καθιερώθηκε
με αυτό το μέσον
μέσω δηλαδή των τύψεων της πραγματικότητας
να εξυπηρετούνται πέρα δώθε
και τα δικά μας όνειρα.
Αληθεύει άραγε η επιστροφή;
Δευτερεύον πόθος.
Προέχει
αυτό το ονειρώδες πηγαινέλα
των ονείρων ν’ αληθεύει.
[Ανακινήστε καλά προ της χρήσεως… Προς τούτο εσωκλείονται οδηγίες. Αν τις διαβάσεις προσεκτικά – σύνθεση, προφυλάξεις, δοσολογία – θα δεις ότι τις ίδιες ακριβώς παρενέργειες επιφυλάσσει η μικρή δόση αγάπης και η μεγάλη. Οι λέξεις φταίνε, Αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν. Για του λόγου το αληθές… Ιδού…]
Καμιά σχέση (από τη συλλογή ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΜΕ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΣ Εκδόσεις Ίκαρος 2007)
ώστε ν’ ανέβει ευχερώς η άνοιξη σε λίγο
ανεβάζοντας εκ νέου
ακμαία τη μορφή τους με αναλλοίωτο
το σαρκώδες περσινό ης καταπράσινο
σαν να μην κιτρίνισε ποτέ
-καμία σχέση δηλαδή
με κείνο το πριονωτό ανεπίτρεπτο
που κλαδεύει εμάς –
τι έλεγα, ναι, στα πεζοδρόμια
ένθεν κακείθεν του δρόμου στοίβες
φύλλα πρασινοκίτρινα και κλάρες
υγρές ακόμα στάζοντας δακρυσμένες
ακριβώς στο σημείο
του αποχωρισμού τους από δένδρα.
Προσωρινά. Κι όμως δακρυσμένες.
Φαντάσου τώρα, τι αισθάνεται
η οριστικότης.
Τι αντικοινωνικά που είναι τα όνειρα.
Ούτε φιλίες ούτε δεσμοίμόλις μα δουν σβήνουν
σα σπίθα έκθετη σε θύελλα.
Ανθρωποφοβία;
Ίσως τραυματισμένο γόητρο
επειδή δουλεύουν εκεί κάτω
στα ορυχεία χαμένων ευκαιριών.
Είχαν βλέπεις κι αυτά
άλλα όνειρα.
«Επέστρεφε και παίρνε με» (από τη συλλογή ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΜΕ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΣ Εκδόσεις Ίκαρος 2007)
Όχι ο ύπνος. Ο ούριος άνεμος
φέρνει τα όνειρααυτός που έστειλαν οι θεοί
να βυθίσει την άπνοια
ν’ αλυσοδέσει τη φουρτούνα
ώστε ταχύς κι ανεμπόδιστος
να πλεύσει ο χωρισμός του Οδυσσέα
από την Καλυψώ
σε κείνη δε αυστηρά διεμήνυσαν
«Φτάνει.
Έτη επτά τον κράτησες αιχμάλωτο
στου έρωτα σου τη σπηλιά.
Διάστημα μεγάλο που κουράζει
και το εφικτό και το ανέφικτο»
Υπέκυψε η Καλυψώ
αλλά εντός τη θρήνος.
Άκουγε εκείνος ο φταίχτης
ο ούριος για τους χωρισμούς άνεμος
τον έζωσε μια θυελλώδης ενοχή
μη δέρνεσαι
θα ναυπηγήσω όνειρα της έταξε
για την παράνομη επιστροφή του Οδυσσέα κοντά σου
νύχτα θα σου τον φέρνουνε
αφώτηγο θα σου τονε στερούν
Από τότε σιωπηρά καθιερώθηκε
με αυτό το μέσον
μέσω δηλαδή των τύψεων της πραγματικότητας
να εξυπηρετούνται πέρα δώθε
και τα δικά μας όνειρα.
Αληθεύει άραγε η επιστροφή;
Δευτερεύον πόθος.
Προέχει
αυτό το ονειρώδες πηγαινέλα
των ονείρων ν’ αληθεύει.
[επιλογές λέξεων από την ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΜΑΖΙστο ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥτης Κικής Δημουλά. Λοιπόν, κάποια φορά ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΜΕ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΣ, στου σεντονιού τις όχθες, ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ.ΕΚΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ ο φιλοπαίγμων μύθοςμας ακολουθεί, εκτός αν κλαίει το φεγγάρι οπότε βγαίνω στο μπαλκόνι το «Διότι» να ρωτήσω τι συμβαίνει. Μη φοβάσαι, είσαι ΕΠΙ ΤΑ ΙΧΝΗ ΗΧΟΥ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΕΩΝ. Γι’ αυτό πάρε μαζί σου για σιγουριά την απαίτηση να μην σ’ αγγίξω διόλου και σου υπόσχομαι εγκαίρως να ξυπνήσω ώστε να μην σε πάρει είδηση ο ύπνος σου ότι λείπεις. ΧΑΙΡΕ ΠΟΤΕ]