Βλέπεις τον κόσμο αλλιώς όταν από ψηλά σκορπίζεσαι: αναπνέεις πουλιά μοσχοβολάει μυστήριο βαθιά σαν αιθέρα το εισπνέεις κι εκείνο σα μπαμπάκι σε απορροφά… Ώσπου ο κλητήρας χρόνος να πάρει απ’ την κατώτερη βαθμίδα υπογραφή, εν συνεχεία να συμπληρώσει τα κενά η λεπτολόγος, επιμελήτρια σκόνη και τέλος να πατήσει «εγκρίνεται» η προϊσταμένη….
είναι απόλυτη
το ύφος της δηλώνει
μια γκρίζα έχθρα
για ό,τι γειτονεύει με τη φλόγα
κοίτα
ως και τη μάνα της τη φωτιά
στάχτη την έκανε
ωστόσο στη στάχτη θα μ’ εμπιστευτώ
δεν αφήνει λάσπης πατημασιές
στο σώμα
ανάλαφρα σκορπίζεσαι
σα λίγη πούδρα που έχει μείνει
στο πρόσωπο της βιογραφίας σου
στη στάχτη θα μ’ εμπιστευτώ
το χώμα μου πέφτει βαρύ
δεν μπορείς ν’ ανασάνεις
σε πιέζουν από πάνω και οι γλάστρες
που φέρνουν οι δικοί σου
βαραίνει και το πολύ νερό που πίνουν
εσένα σε περονιάζει η υγρασία
εχθρός για το αυχενικό σου
αλλά και να θέλεις να πονέσεις
αν δεν το γράψεις κάπου
θα πάει διπλά χαμένο
πού να το γράψεις
αυτός ο μαυροπίνακας
δεν είναι ουρανός
κι εκείνο που απέμεινε
δεν είναι κιμωλία
Στην τέφρα θα δοθώ
Βλέπεις τον κόσμο αλλιώς
όταν από ψηλά σκορπίζεσαι
αναπνέεις πουλιά
μοσχοβολάει μυστήριο
βαθιά σαν αιθέρα σε μπαμπάκι
το εισπνέεις
κι εκείνο σα μπαμπάκι σε απορροφά
σύννεφα θα σου κρατούν
τα αναμνηστικά σου
βροχή, ομπρέλα, φάρμακα, τσιγάρα
φιλιά μην ξεχάσεις
αποκαΐδια γενικά
ασυζητητί μέσω της στάχτης
εξάλλου
πάνω στ’ αποκαΐδια σου
και ξαναζήσει έχεις
και ξαναγράψει έχεις
επάνω τους τα ίδια
![]()
Επουσιώδης Διαφορά (από τη συλλογή ΤΑ ΕΥΡΕΤΡΑ Εκδόσεις Ίκαρος 2010)
αυτές οι δυο αλλοιώσεις του καθρέφτη μας
ελάχιστα διαφέρουν μεταξύ τους
η σκόνη είναι
συντηρητικά αποκαρδιωτική
ενώ η στάχτη
διεκπεραιώνει ολοκληρωτικά
κατάγεται βλέπεις, από τη φλόγα
κι έχει του πάθους την απολυτότητα
η σκόνη όμως έλκει την καταγωγή
απ’ τη μεθοδική αργοπορία
κινείται, πώς να το πω
γραφειοκρατικά
ώσπου ο κλητήρας χρόνος
να πάρει απ’ την κατώτερη βαθμίδα
υπογραφή
μετά την τζίφρα της να βάλει
η αμέσως ανώτερη
βαριεστημένα χαζεύοντας στο παράθυρο
εν συνεχεία να συμπληρώσει τα κενά
η λεπτολόγος, επιμελήτρια σκόνη
και τέλος
να πατήσει «εγκρίνεται» η προϊσταμένη
πάει ξεχάστηκε
τα να ’ναι άραγε αυτό που
σκεπασμένο εγκρίνεται
από σκόνη
Επαναπατρισμός (από τη συλλογή ΤΑ ΕΥΡΕΤΡΑ Εκδόσεις Ίκαρος 2010)
Γιατί τα βάζω με το χώμα
γιατί το μάχομαι, το ποδοπατώ;
πατρίδα του είμαστε
να μην γυρίσει σε μας κάποτε;
[Τα εύρετρα είναι, εσύ μου τα έδωσες επειδή σε βρήκα..Τα ξεφύλλιζες, κοντοστεκόσουν κάθε τόσο, διάβαζες τάχα κάτι σε διαπερνούσε, αδιάβαστες κρυφογελούσαν οι σελίδες. Μετά τα ζύγιασες όλα στη χούφτα σου σα να ήταν κέρματα, χοντρικά τα εξετίμησες, ουκ ολίγα είπες. Έκπληκτος πώς τ’ απέκτησες με ρωτάς, Υποκριτή, γραμμή δε διάβασες, αλλιώς θα το ’βλεπες το γράφω εδώ μέσα πρώτο πρώτο: Τα εύρετρα είναι, εσύ μου τα έδωσες επειδή σε βρήκα]
Ουσιώδης Διαφορά (από την ομότιτλη συλλογή της Κικής Δημουλα Εκδόσεις Ίκαρος 2010)
Τη στάχτη κατά βάθος δεν τη συμπαθώ
είναι απόλυτη
το ύφος της δηλώνει
μια γκρίζα έχθρα
για ό,τι γειτονεύει με τη φλόγα
κοίτα
ως και τη μάνα της τη φωτιά
στάχτη την έκανε
ωστόσο στη στάχτη θα μ’ εμπιστευτώ
δεν αφήνει λάσπης πατημασιές
στο σώμα
ανάλαφρα σκορπίζεσαι
σα λίγη πούδρα που έχει μείνει
στο πρόσωπο της βιογραφίας σου
στη στάχτη θα μ’ εμπιστευτώ
το χώμα μου πέφτει βαρύ
δεν μπορείς ν’ ανασάνεις
σε πιέζουν από πάνω και οι γλάστρες
που φέρνουν οι δικοί σου
βαραίνει και το πολύ νερό που πίνουν
εσένα σε περονιάζει η υγρασία
εχθρός για το αυχενικό σου
αλλά και να θέλεις να πονέσεις
αν δεν το γράψεις κάπου
θα πάει διπλά χαμένο
πού να το γράψεις
αυτός ο μαυροπίνακας
δεν είναι ουρανός
κι εκείνο που απέμεινε
δεν είναι κιμωλία
Στην τέφρα θα δοθώ
Βλέπεις τον κόσμο αλλιώς
όταν από ψηλά σκορπίζεσαι
αναπνέεις πουλιά
μοσχοβολάει μυστήριο
βαθιά σαν αιθέρα σε μπαμπάκι
το εισπνέεις
κι εκείνο σα μπαμπάκι σε απορροφά
σύννεφα θα σου κρατούν
τα αναμνηστικά σου
βροχή, ομπρέλα, φάρμακα, τσιγάρα
φιλιά μην ξεχάσεις
αποκαΐδια γενικά
ασυζητητί μέσω της στάχτης
εξάλλου
πάνω στ’ αποκαΐδια σου
και ξαναζήσει έχεις
και ξαναγράψει έχεις
επάνω τους τα ίδια
Σκόνη και στάχτη
αυτές οι δυο αλλοιώσεις του καθρέφτη μας
ελάχιστα διαφέρουν μεταξύ τους
η σκόνη είναι
συντηρητικά αποκαρδιωτική
ενώ η στάχτη
διεκπεραιώνει ολοκληρωτικά
κατάγεται βλέπεις, από τη φλόγα
κι έχει του πάθους την απολυτότητα
η σκόνη όμως έλκει την καταγωγή
απ’ τη μεθοδική αργοπορία
κινείται, πώς να το πω
γραφειοκρατικά
ώσπου ο κλητήρας χρόνος
να πάρει απ’ την κατώτερη βαθμίδα
υπογραφή
μετά την τζίφρα της να βάλει
η αμέσως ανώτερη
βαριεστημένα χαζεύοντας στο παράθυρο
εν συνεχεία να συμπληρώσει τα κενά
η λεπτολόγος, επιμελήτρια σκόνη
και τέλος
να πατήσει «εγκρίνεται» η προϊσταμένη
πάει ξεχάστηκε
τα να ’ναι άραγε αυτό που
σκεπασμένο εγκρίνεται
από σκόνη
Επαναπατρισμός (από τη συλλογή ΤΑ ΕΥΡΕΤΡΑ Εκδόσεις Ίκαρος 2010)
Γιατί τα βάζω με το χώμα
γιατί το μάχομαι, το ποδοπατώ;
πατρίδα του είμαστε
να μην γυρίσει σε μας κάποτε;
[επιλογές λέξεων από την ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΜΑΖΙστο ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥτης Κικής Δημουλά. Λοιπόν, κάποια φορά ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΜΕ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΣ, στου σεντονιού τις όχθες, ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ.ΕΚΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ ο φιλοπαίγμων μύθοςμας ακολουθεί, εκτός αν κλαίει το φεγγάρι οπότε βγαίνω στο μπαλκόνι το «Διότι» να ρωτήσω τι συμβαίνει. Μη φοβάσαι, είσαι ΕΠΙ ΤΑ ΙΧΝΗ ΗΧΟΥ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΕΩΝ. Σε μέτρησα και ήσουνα πολλά, ξαναμετρώ κι ήσουν αλλιώς. Το άφησα να είσαι κι απ’ τα δύο. Δεν σου αφαίρεσα ούτε μία απ’ τις χιλιάδες ωραιότητες που είχες, ούτε μισή απ’ τις ασκήμιες σου ΚΟΣΜΕ]
