Λαμπάδιασε η αδειανή πλατεία και η στοχαστική ερημία της, το καφενείο και το πάθος των θαμώνων του, τα σπίτια και οι στεγασμένες περιπτώσεις τους, το επιπλοποιείο και η τραπεζαρία του –τραπέζι κι έξι πολυθρόνες, να επιπλωθεί η ανία με «δόσεις», μεγάλες ή μικρές ανάλογα – και, φυσικά, και το περίπτερο. Με την ορθοστασία του, την ψιλική μελαγχολία του, ντυμένο τις απογευματινές του εφημερίδες. Πήραν φωτιά και καίγονται τ’ άφθονα «πωλείται», τα επίσης άφθονα «ζητείται», τα «κύρια άρθρα» της ζωής, και η στήλη θεαμάτων. Και, βέβαια, και ο περιπτεράς. Εκτός από το χέρι του, το αγκαλιασμένο βίαια από το μαύρο πένθος προς δικαίωσιν της λύπης του γιατί, απροσχεδίαστα, απότομα σχεδόν, η νέα κόρη του ένα μικρό περίπτερο, δικό της, άνοιξε στο θάνατο, τα είκοσί της χρόνια πριν τελειώσει. [Κική Δημουλά, Πένθος στην πλατεία Κυψέλης από τη συλλογή ΕΡΗΜΗΝ 1958]
[Σημειώθηκε χθες διόγκωση της ματαιότητας. Αυτό, φυσικά, κανείς δεν το αντελήφθη. Κανείς από τους ελάχιστους «πλησίον μου»… Μονάχα εγώ που όρθια μπρος στο μεσίστιο μέλλον μου, σε στάση ανήμπορη αλλά κόσμια, άφησα να διαφύγει από το χώρο μου ένα ολόκληρο απόγευμα, σε μια ρευστότητα αθεράπευτη, γνωστή αλλ’ επιδεινωμένη… Ιδού…]
ΣΤΑΣΙΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ
Η αισθαντικότητά μου
τα τελευταία μεσημέρια
μπαίνει σε θέση δύσκολη
μ’ αυτό το άρωμα της λησμονιάς
που αποδρά από τα’ Οφθαλμιατρείο
και την καθολική εκκλησία,
και που επίμονα εμπορεύεται
μνήμην και νοσταλγία.
Σε πολύ δύσκολη θέση.
Λυπάμαι πολύ,
δεν μπορεί,
δεν διαθέτει παρά μόνον δυο δραχμές
δύο στιγμές μόνον έχει
για να μπει,
ώσπου να μπει
στην εντεταγμένη επιστροφή
«Παγκράτι – Κυψέλη»,
στην πεπρωμένη επιστροφή
«Λήθη – Απάρνηση».
ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΔΙΑΦΩΝΙΑ
Και βέβαια είμαι
κατά της διαταράξεως της σελήνης.
Οι λόγοι πολλοί.
Εκτός από την κακόσχημην υπερβολή
-εγώ από καιρό τις αποφεύγω
λόγω υπερκοπώσεως-
είναι κι απρέπεια.
Οι σχέσεις της με την γη
υπήρξαν έως τώρα
άκρως τυπικές.
Διακριτική μες στη μαγευτική της απόστασή της,
έδωσε λύσεις άψογες
στης ανθρωπότητας τη ρέμβη.
Και, το κυριότερο,
δωρεάν κάθε τόσο
αυτή την εφθαρμένη γη
επαργυρώνει.
ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ
Τυχαία διαβάζω
σε χαρτιά του γραφείου
ένα γνωστό μου όνομα
πάνω απ’ τη φίρμα:
«Εμπορικός Αντιπρόσωπος εν Αιγύπτω»΄
Τι εύκολα οι άνθρωποι
αλλάζουνε
ιδιότητες και τίτλους!
Πριν λίγα χρόνια
αυτός ο ίδιος ήτανε
αγαπημένος εν Ελλάδι.
(Περί αυτού εγράφη,
αν ενθυμείσθε,
το ποίημα…)
ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΡΙΟ
Πέταξε την ορμή του
στα κλειστά
του συναισθηματισμού μου παράθυρα,
κι έτρεξα ν’ ανοίξω.
Βρήκα μονάχα
το επισκεπτήριο μιας στιγμής.
Κι εν τούτοις χρήσιμο
το έβαλα τίτλο στους στίχους τούτους.
ΕΝ ΤΕΛΕΙ
Έπειτα από γερή
φιλονικία μεταξύ τους
να γίνει πιο σύντομη,
την είχε πείσει,
πιο τελειωμένη.
Να καταργήσει
τις μακρηγορίες των ονείρων,
και να κρατήσει
τις ετυμηγορίες τους.
Την είχε πείσει.
Ο χρόνος.
[επιλογές λέξεων από την ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΜΑΖΙστο ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥτης Κικής Δημουλά. Λοιπόν, κάποια φορά ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΜΕ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΣ, στου σεντονιού τις όχθες, ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ.ΕΚΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ ο φιλοπαίγμων μύθοςμας ακολουθεί, εκτός αν κλαίει το φεγγάρι οπότε βγαίνω στο μπαλκόνι το «Διότι» να ρωτήσω τι συμβαίνει. Μη φοβάσαι, είσαι ΕΠΙ ΤΑ ΙΧΝΗ ΗΧΟΥ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΕΩΝ. Γι’ αυτό πάρε μαζί σου για σιγουριά την απαίτηση να μην σ’ αγγίξω διόλου και σου υπόσχομαι εγκαίρως να ξυπνήσω ώστε να μην σε πάρει είδηση ο ύπνος σου ότι λείπεις. ΧΑΙΡΕ ΠΟΤΕ ερήμην μου]
